Octomore Orpheus

Een overmatig geturfde Bruichladdich in de Octomore serie. Deze heeft een van de vele finishes van Bruichladdich meegekregen, wat ze daar een ACE noemen: Additional Cask Enhancement. Nu is de gemiddelde mening dat het vaker een soort gimmick whisky wordt dan dat het echt een ‘enhancement’ is.

De whisky is extreem geturfd op 140 PPM phenol, terwijl turfkanonnen als Ardbeg ongeveer 50 PPM meekrijgen. Dit is een beetje een hype momenteel, maar over het algemeen zorgt het, wat mij betreft, voor wat een-dimensionale whisky. Het geeft de andere smaken erg weinig ruimte.

De finish van deze whisky is een Chateau Petrus. Dit is een van de duurste Bordeaux wijnen die beschikbaar zijn, en dat zou natuurlijk heel wat moeten beloven. Toch was ik behoorlijk sceptisch toen ik deze te proeven kreeg bij Bruichladdich. Helaas was ik toen mijn notitieboek vergeten en heb er geen beschrijving van gemaakt. Vandaar dat ik deze in mijn wensenlijstje gezet had bij Master of Malt. Dus ook deze sample was gratis, via het Samples for Review programma van MoM.

Octomore is vernoemd naar een oude boerderij distilleerderij nabij Port Charlotte op Islay. Vroeger werd daar, volgens de overlevering, flink geturfde whisky gestookt en vandaar de vernoeming.

Geur:
De turfschuur gaat open! Het is ook eerder de geur van turf dan de geur van rook die op me afkomt. Voor die geur hoef je overigens niet actief de whisky te ruiken… Het granige en zoete van een whiskypakhuis is ook duidelijk aanwezig. Ietsje muf, maar niet op een vervelende manier. Het fruitige en de zoetheid van de wijn finish komt pas wat later terug in de geur, nadat je neus gewend is aan de turflucht.

Smaak:
Enorm fel en peperig. Ook iets fris van tomaten salsa haal ik eruit. Je mond wordt heel heet door de grote hoeveelheid alcohol. Ook de zoetheid komt hier pas laat door.

Finish:
Een lange finish. Hij begint erg fel, maar zwakt dan in een minutenlange afdronk af en alle smaken die je verwacht na de geur en smaak passeren nog eens de revue. Zoet en nu pas echt rokerig (in tegenstelling tot turf-achtig). Hier merk je pas goed dat deze whisky wat naar droge, bijna wrange rode wijn gaat smaken. Al is dat maar heel licht, dus dat is wel mooi.

Ik werd hier heel blij van om de simpele reden dat deze Octomore heel wat meer te bieden heeft dan de eerste release hiervan. De turf wordt door de finish wat in bedwang gehouden en dat geeft de andere smaken meer ruimte. Het feit dat de whisky pas 5 jaar oud is merk je ook minder, hij lijkt meer in balans. Hier kunnen we, wat mij betreft, echt spreken van een ACE! Al met al vraag ik me erg af waarom ik hier niet minstens één fles van heb staan?

Octomore 2.2 Orpheus, 2009, 61%, +/- 90 euro

Geur: 10
Smaak: 8
Afdronk: 9
Ervaring: 10
Prijs/Kwaliteit: 8

Totaal: 45 punten

5 sterren