De Longmorn is over het algemeen een whisky die zeer positief wordt ontvangen. Degene die ik eigenlijk had willen hebben voor de bottle-share had ‘zelfs’ een zilveren medaille gewonnen bij de Malt Maniacs. Uiteraard was die tijdelijk uitverkocht ten tijde van mijn bestelling (3 dagen later al niet meer). De fles die ik uiteindelijk gekocht heb is een paar jaartjes ouder dan de geplande, maar verder zijn de gegevens nagenoeg gelijk.

Geur:
Vrij rustig, er komt aanvankelijk een beetje een muffige geur op je af. Alsof je in een oude bibliotheek staat die een paar jaar niet open is geweest. Later komen er wat zoete en citrus geuren vrij, misschien bloedsinasappel? Ook ruik ik biscuitjes, die goedkope van Euroshopper ofzo. Ook ontwikkelt er na een kwartier een geurtje van bijenwas en honing. Tegen het einde (na een uur ofzo) komen er nog wat leer en schoenengeuren bij.

Smaak:
Aanvankelijk vrij dunnetjes. Alsof ie te waterig is. Dit verandert naar een wat bittere fruitsmaak. Ook heeft ie wat hout invloeden en krijg je een droog mondgevoel.

Finish:
De fruitigheid komt hier wat meer naar voren. Nog steeds dat zoete citrusfruit dat blijft hangen.

De geur is het beste van deze whisky. Daarna vind ik hem wat minder spectaculair worden. Gelukkig is voor mij de geur en het ruiken van whisky het belangrijkste onderdeel van het proeven. Daar scoort deze whisky dus behoorlijk op. Uiteindelijk hou ik een gevoel over van een lekkere Longmorn, maar wel met een voetnoot dat ik er nog wat meer kan proeven voor ik durf te zeggen dat oude Longmorn zonder meer goede whisky is…

Longmorn, 1971-2008, 36 jaar oud, 43%, Gordon & MacPhail Retro label